!پیری و هزار دردسر

یه میان برنامه ای هست که در تمام شبکه های ملی پخش می شه. یک سالمند در کنار پسرش که به اصطلاح آدم بزرگ ها، سرکش خطاب می شه، نشسته و اشاره به پرنده ای می کنه و می گه: اون چیه؟! و پسر با نرمی پاسخ می ده: گنجیشک! به جون خودم می گه گنجیشک نه گنجشک! مکرر سالمند این سوال و می پرسه و بار چهارم هست که پسر قاطی می کنه و می گه: مگه نمی فهمی؟! گنجیشکه دیگه! بعد سالمند می ره و دفترچه خاطراتشو میاره و به پسرش دیکته می کنه که بلند بخون که تو این صفحه چی نوشتم! پسر می خونه و می فهمه که زمانی که سه سالش بوده، این سوال رو بیست و یک بار از پدرش پرسیده و او با نرمی هر بیست و یکبار رو به پسر پاسخ داده! چه قیاس مع الفارقی! آخه این چه وضعشه! چرا مظلوم نمایی آخه؟ مگه ما سالمند در اطرافمون نداریم؟ توی اتوبوس با مظلوم نمایی به تمام روی صندلی ها می شینن( این تجربه طی سالیان سال اتوبوس سوار شدن به دست اومده!) تو صف ها از همه دیرتر میان و زودتر می رن! تو زندگی جد و آبادشون دخالت می کنن! بعد بچگی و موقعیت و خامی ذهن کودک رو با وضعیت و شرایط فعلی خودشون که ادعای پختگی و تجربه دارن مقایسه می کنن! بعد امثال مادر من با دیدن این برنامه ها به گریه می افتند و ندای ای داد بی داد، بچه وفا نداره و زینب این عاقبت تو نشه و درس بگیر و این حرفها رو سر می دن! من قبول ندارم که باید با بزرگتر بد صحبت بشه اما پیری نشونه ی برتری یا پست تری نیست همونطور که در قبال جوونی نیست. پیری و جوونی هر کدوم دوره ای از زندگی هستن که بعضی ها در جوونیشون به نفعشون تموم کردن و حالا هم که پیر شدن سعی دارن به نفعشون تموم بشه. بس کنید سالمندا، جون اجدادتون بس کنید! از اونجایی که مخاطبین این متن همه جوون هستند، و پیرها در صفوف شیر و نون و... در حالا نقض "همه جا به نوبت" می باشند! لهذا به گوششون برسونید که خون به جگر ما ننمایند! پایان... نقطه